Vriendschap
We zijn al ruim twee maanden op volle sterkte bezig en toch voelt het alsof het seizoen nu pas begint. In de afgelopen weken hebben we volop ons feestjaar gevierd. Over een maand word ik 60, afgelopen februari waren Jos en ik al 40 jaar een setje.
Reden genoeg om het leven in al haar schoonheid te vieren. Samen met onze vaste gasten die wij inmiddels vrienden durven te noemen. Zeker na een paar wijntjes, want dat lijkt de grootste gemeenschappelijke deler. Gedurende dit hele jaar hebben we speciale festiviteiten. We trappelen van ongeduld.
Er zijn zoveel dingen die ik gewoon voor lief neem. Terwijl ik me op mijn blote knietjes zou moeten storten in dankbaarheid. Onlangs werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Via via hoorde ik dat mijn beste vriendin van de middelbare school overleden is. Vier jaren geleden alweer. Nodeloos te zeggen dat wij elkaar uit het oog waren verloren. Zo slordig! Vooral van mijn kant, want zij heeft een grote invloed op mijn leven gehad. Door haar ben ik naar Nyenrode gegaan. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar zij wilde er graag studeren en dat enthousiasme werkte aanstekelijk. Later is zij vertrokken naar Frankrijk. Jaja, ook ik zie de parallellen. Ik ben daar getuige bij haar huwelijk geweest. Terwijl ik driftig met mijn carrière aan de slag was in Nederland, woonde zij op een boerderij. Op facebook zag ik haar nog wel eens voorbij komen met een vraag over schildpadden. Ik haakte af.
Op hetzelfde facebook zag ik een filmpje van een Amerikaanse professor. Hij heeft een glazen kan, als symbool voor het leven, die hij vult met golfballen. Tot aan het randje. Is de kan vol? Volgens de studenten wel. Vervolgens strooit hij nog een aanzienlijke lading kiezeltjes in de kan. Vol? Ja, galmt het uit de collegezaal. Maar nee hoor, er blijkt nog een flinke hoeveelheid zand in te kunnen. Zou de professor de kan in een andere volgorde gevuld hebben, had hij nooit alle golfballen erin kunnen krijgen. Terwijl de golfballetjes de belangrijke dingen in het leven voorstellen. Zaken waarvan je echt gelukkig wordt. Die kiezelsteentjes en het zand zijn zaken waarover je je erg druk kan maken, maar die in wezen dus zomaar kunnen voorkomen dat je al je golfballetjes in je kannetje kan proppen.
Zet je te denken, niet? Wat zijn mijn golfballen? Gezondheid, een liefdevolle relatie, een dak boven je hoofd en genoeg te eten. Natuurlijk. Dat zal bij jullie niet anders zijn. Maar er zouden bij mij knap veel balletjes gespendeerd worden aan vriendschappen. Aan echte vriendschappen. Met mensen die blij worden als ze mij zien. En die mij op hun beurt weer erg blij maken. Die ik het allerbeste gun en met alle soorten van genoegen zal helpen waar ik dat ook maar kan. Met de lokale inwoners van ons stukje Frankrijk valt het zowaar niet mee om dit soort vriendschappen te sluiten. Het gaat reuze makkelijk tot een bepaald niveau. Daarna blijft het steken. Niet dat zij de diepgang van een platbodem hebben. Zeker niet, maar er wordt simpelweg prioriteit gegeven aan familie.
Toen wij uit Nederland vertrokken, hebben wij een groot feest gegeven. Mannetje of 200, het mocht wat kosten. We hadden ons voorgenomen van iedereen innig afscheid te nemen met de gedachte dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zouden zien. De lat niet te hoog leggen, eigenlijk vooral om teleurstelling te voorkomen. Gelukkig hebben we met velen nog goed contact. Maar er zijn er ook, die we inderdaad nooit meer gezien of gesproken hebben. Waarschijnlijk zijn ze bang dat ik hier à la campagne over schildpadden begin te kletsen. Soms is het beter, dingen veranderen en raakvlakken verdwijnen. Maar bij de gedachte aan anderen krijg ik toch weer een brede grijns op mijn gezicht. En met de gedachte aan mijn jeugdvriendinnetje, kan het zomaar zijn dat ik ineens weer in je leven opduik. Schrik niet, ik zit je niet te stalken. Ik probeer alleen mijn dierbaarste golfballetjes veilig te stellen.
