dà la campagne

Je kunt hier een boete krijgen voor het nafluiten van vrouwen of voor het weggooien van peuken op straat. Ter geruststelling, de boete voor de vrouwen is hoger dan voor de peuken. Maar hoe dan? Hoe controleer je dat? Nog zo een: in 2023 krijg je bij de supermarkten enkel nog een papieren kassabonnetje als je daar specifiek om vraagt. Anders krijg je die via sms of per mail. Geen idee hoe ze dat laatste gaan uitvoeren. Ik neem aan dat hordes ambtenaren hier nu op aan het afstuderen zijn.

De wetten mogen dan in Parijs zorgvuldig in beton gegoten worden, hier à la campagne gaan ze er  opvallend praktisch mee om. Er worden wat hoofden geschud en schouders opgehaald. Dat maken we zelf wel uit! Het is het soort rebellie waar ik altijd een beetje vrolijk van word.

We merkten dit al nog voordat we naar Seguret verhuisden. Om een vergunning te krijgen voor onze nieuw te bouwen huis moesten wij ons door een stapel ondoorgrondelijke formulieren vanuit de monumentenzorg werken. Ja, je verzint het niet: monumentenzorg terwijl er nog geen steen gelegd noch fundering gestort was. Dat is een te lang verhaal voor nu, maar ik beloof bij deze dat nog eens van me af te schrijven.

Uiteindelijk hebben we maar liefst 4 bouwaanvragen moeten ophoesten. Steeds gaven wij aan dat het hier om een “chambres d’hotes” ging. Wat waren we blij toen we in maart onze eerste gasten mochten ontvangen. We hadden de smaak te pakken. Totdat in juni iemand ons erop wees dat we minimaal twee weken voor onze start de burgemeester hadden moeten verwittigen dat Seguret weer een chambres d’hotes rijker was. Wij moesten ons met spoed melden bij de marie. Daar zat een assistente achter een stempelkussen en een formulier met doorslagpapier. Mevrouw nam haar baan zeer serieus en begon met lijzige stem het formulier af te werken. Toen het duidelijk werd dat we gewoonweg enkele maanden te laat bij haar bureau waren verschenen, zakte de moed ons in de schoenen. Maar nee hoor, madame keek op en wensten ons ‘bon courage’ met onze chambres d’hotes , die zo te horen over twee weken een vliegende start zou maken.

Wij hadden de smaak te pakken en wilden onze gasten table d’hotes serveren. Ook daarvoor gelden regels. Sterker nog: daarvoor is een driedaagse cursus samengesteld. Voornamelijk om drankmisbruik door de gasten te voorkomen. Jos schreef zich in en de allereerste vraag was of hij alle dagen zou deelnemen aan de vier gangen lunch, met wijnarrangement natuurlijk. Zoals een echte cursus betaamt, werd deze afgesloten met een examen. Wie schets onze verbazing toen Jos na de laatste lunch en met wat wijntjes klotsend tegen de huig, bij terugkomst in het klaslokaal niet een examen maar al zijn diploma op de tafel zag liggen. Ze hebben er nog net niet op geproost.

Enkele jaren geleden werden rookmelders verplicht gesteld. Deze wet kende een nogal geruisloze start dus half Frankrijk werd er een beetje door overvallen. Bij geen enkele supermarkt, tuincentrum of doe-het-zelf zaak was nog zo’n ding te verkrijgen. Bij de controle voelden wij de bui al hangen (figuurlijk dan). Maar na een paar huizen vonden ze het wel welletjes. Als je kon aantonen dat je op jacht was geweest of voornemens was om die melders ooit aan te schaffen, was de boel in orde.

Hier à la campagne maken we graag zelf uit wat goed voor ons is. Wetten uit Parijs worden argwanend bekeken. De mensen daar trouwens ook.  Er is echter wel één wet waar niet aan getoornd mag worden: patrimoine sensoriel des campagnes. Deze wet beschermt de geluiden en geuren die horen bij het platteland. Denk hierbij aan het kukelen van een haan, het geronk van de machines in de wijngaarden en de stank van mest. Met deze wet in de hand kunnen klachten van toeristen en die vermaledijde stedelingen in de kiem gesmoord worden. Dat is nou eens nuttig werk vanuit Parijs. Moesten ze vaker doen.