Het hoort bij vakantie in Zuid Frankrijk. Zoals lavendel, rosé en olijfolie dat ook doen. Het zingen van de cigale. Eigenlijk is het geen zingen, maar meer een drummen. De mannelijke cigales hebben twee bekkens, membranen in hun buikholte. Door het samentrekken van een spier kan hij die membranen laten trillen, tot 900 keer per minuut. Kijk, dat zijn nou eens buikspieroefeningen. Een regelrechte Steven Cigale.
Alleen de mannetjes maken geluid en doen dat om de vrouwtjes te verleiden tot paren. Veel tijd hebben ze niet, want als je ze hoort, zijn ze met de laatste weken van hun leven bezig. Na zo’n 5 jaren onder de grond komen ze bij het aanbreken van de zomer naar boven. Begin september is letterlijk de deadline. Zielig toch? Maar laten we het luchtig houden: ze kunnen genieten van het mooie Provençaalse licht en het lekkere weer hier. Al is het maar voor 6 weken.
Dat zijn luidruchtige weken. Wij zijn er zo aan gewend, dat het ons niet meer opvalt. Totdat ze ophouden. Juist omdat ze dat vaak allemaal tegelijkertijd doen. Soms door de wind, soms omdat ze gevaar zien, maar in ieder geval als het koeler wordt dan 24 graden. Dan worden de membranen minder soepel en kan de buikspier van zelfs mister sixpack ze niet meer laten in- en uitklappen.
De cigale is het meest luidruchtige insect van de wereld. Hebben wij weer. Soms kan je elkaar inderdaad bijna niet verstaan. Of zoals een van onze gasten verzuchtte: ik ben die nationale vlieg van jullie zo zat. Nee nee, geen vlieg, ook geen krekel trouwens, maar een cigale heet in het Nederlands gewoon een cicade. Da’s makkelijk onthouden. Is dat misverstand meteen de wereld uit.
Enkele jaren geleden kreeg een burgermeester ergens in de Var een officiële klacht over dat lawaai van de cigales. Een groep toeristen vond het allemaal veel te luidruchtig en kon moeilijk enige melodie in dat geweld ontdekken. Veel meer dan een crac-crac-crac kwamen ze niet. Of de burgermeester even met wat insecticiden aan de slag kon gaan zodat de vakantie in alle rust kon worden voortgezet. Tot op de dag van vandaag zijn de lokale bewoners diep in hun ziel geraakt.
Een burgermeester kan trouwens van alles op zijn bureau gestort krijgen. Aan klachten dan. Vakantiegangers uit Parijs hebben zich ooit beklaagd omdat de kerkklokken te vroeg en te vaak geluid werden. Kijk, klagen over onze cigale, dat schiet ook bij ons in het verkeerde keelgat. Maar dat van de kerkklokken begrijpen we dan weer wel. Ook in Seguret wordt met enige regelmaat ’s ochtends vroeg de kerkklokken geluid, tot 33 keer toe. We hebben ons laten vertellen dat dat verwijst naar de leeftijd van Jezus toen hij overleed. Wij grappen dan altijd maar dat wij blij zijn dat Hij geen 65 is geworden. Met alle respect natuurlijk, hadden Hem dat zeer gegund. Eigenlijk gunnen we onze nationale klankkast ook wel wat meer weekjes. Niets brengt je immers zo in de vakantiestemming als dat enthousiaste Kss Kss Kss . À bientôt!
