Winterslaap
Het seizoen loopt op zijn einde. Nog enkele dagen en dan vertrekken de laatste gasten. Wat hebben wij weer veel lol gehad. Met maar liefst 5 feestweken waarin wij met vaste gasten allerlei leuke nieuwe activiteiten hebben ondernomen. Van schilderworkshops tot culinaire rondleidingen, van puzzeltochten tot in tuk tuks de stad Arles verkennen. We hebben volop genoten, maar kijken stiekem toch ook uit naar wat rust nu. Geen ontbijtjes en table d’hotes, even rustig aan.
In die sfeer zat ik er helemaal klaar voor. Eergisteren. Kopje koffie erbij, jazz muziekje op de achtergrond. Weer eens een gezellig blogje schrijven. Totdat in een van de kamers de boiler het begaf. Natuurlijk op 1 november, nationale feestdag, dus de teller liep op weekendtarief. Maar ja, het moet opgelost worden, nietwaar? De loodgieter kwam, zag en overwon en nadat ik de boel opgedweild had, schoof ik weer achter de pc. Het werd een beetje een blog aan mijn been op deze manier.
Lang duurde het niet, want een appje vanuit de gites bracht alarmerend nieuws. Het water in de toilet lijkt niet weg te lopen. Misschien is er een verstopping? De schrik sloeg ons om het hart. Dat hebben we een keer eerder meegemaakt en toen was zelfs bij het riooldraineringsbedrijf de paniek in de ogen te lezen. Wij snelden naar de gites. Merde, twee ervan stonden blank. Maar weer het weekendtarief aantikken. De heren losten het probleem snel op en met het chloor om de oortjes dweilde ik er lustig op los. Net voordat de gasten terugkwamen, was de boel weer fris en fruitig en vooral droog. Maar ik hield het blogje even voor gezien.
Vandaag dus weer een nieuwe poging. So far so good. De gasten zijn op pad en wij gaan straks lekker lunchen. Dat is een traditie geworden. Wij schuiven altijd aan bij de laatste ronde van de restaurants. Er zijn er nog twee open, tot einde van de week. Daarna lijkt iedereen zich binnenshuis te verschuilen. En begint de winterslaap. Ook voor ons. Daarvoor moet je extra goed eten, toch?
De wijnboeren nemen het land weer over. Die gaan gestaag door. Halen hun schouders op om al dat toeristische gedoe. Zij hebben hun handen vol aan dit jaar. In wijnland heb je goede en geweldige jaren. Nooit slechte jaren. Hooguit uitdagende jaren en in die categorie past 2023. Door de enorme hitte en droogte eind augustus is een aanzienlijk deel van de druiven verbrand. Foetsie, heb je niets meer aan.
Ik schrijf wel eens dat Seguret wat achter de feiten aanloopt. Dat is dus niet waar. Want wat blijkt: de kerstster boven ons dorpje brandt al. Een ruime week zelfs. Hoewel het gisteren ineens donker bleef. Er zal wel iemand gebeld hebben. Net zoals Jos dat gedaan heeft in mei. Toen brandde die ster ook nog steeds en genoeg is genoeg, vond Jos.
Hoe dan ook. We gaan de winterslaap in. Het hout ligt binnen en een fles heerlijke Gigondas staat klaar. Na de lunch nog even door de wijngaard wandelen. Genieten van de prachtige herfstkleuren en dan lekker chillen bij de open haard. Doucement. Wij geven ons over aan het ritme van het leven op het Franse platteland. Elders staat de wereld in vuur en vlam. Slaat de natuur wild om zich heen. Het knaagt, steek ik nou mijn kop in het zand? Moet ik er geen mening over hebben? Ik geef grif toe dat ik gewoonweg niet weet wat ik ervan moet vinden. Over twee maanden is het alweer 2024. Nieuw jaar, nieuwe voornemens. Ik ga maar extra aardig en behulpzaam zijn. Dan doe ik tenminste wat.
