duct tape!
Als een ware Pythagoras heb ik mijn versie van a2+b2=c2 ontdekt: Hoe kleiner de Fransman, hoe groter de auto én hoe harder hij rijdt.
Ze hebben er niet zoveel mee. De auto is hier geen statussymbool. Verre van. Een deukje hier en krasje daar horen erbij. Soms hangen de bumpers en zijspiegeltjes met duct tape aan elkaar. Hele bouwsels rijden zo vrolijk over de Provençaalse wegen. Bij de (vele) rotondes helt de bolide gevaarlijk naar de rechterkant en bij een verkeersdrempel voel je het pijn doen. Soms denk ik dat La France in het geheim een zelfrijdende auto heeft gemaakt. Maar dan zie ik bij zo’n vlucht over een verkeersdrempel een- vaak kalend- hoofd nèt boven het stuur uitkomen. Het gevaarte wordt bestuurd door een klein fel Fransmannetje, waar een ware Max V in verscholen blijkt.
Steeds weer moet ik dan denken aan ons grote avontuur. Bijna 20 jaren geleden, op zoek naar een terrein waar we ons nieuwe leven konden opbouwen. Crossend door de Provence achter een makelaar aan. Wij hebben heel wat makelaars in die tijd versleten. Onze favoriet was David, uit te spreken als Daviddè. Een theatraal en klein manneke met een SUV die zijn gelijke niet kent. Als zuinige Hollanders huurden wij een klein autootje, waarmee we David amper bij konden houden. David zette zijn SUV dan langs de kant van de weg en wachtte totdat wij in de achteruitkijkspiegel verschenen. Op dat moment vloog hij weer uit de startblokken en gutste bij ons het zweet van het voorhoofd tijdens de achtervolging. De wegen zijn smal, de greppels diep en de Fransen verhit.
Letterlijk onze laatste dag in Nederland hebben we onze gloednieuwe Mini Cooper opgehaald. Het viel ons op dat de mensen hier zo aardig waren. Overal waar we reden, werden wij enthousiast begroet. Wat blijkt, ze vonden het ’incroyable’ dat de Germaan (de bijnaam van Jos) überhaupt is zo’n minuscuul autootje paste. Nadat we overgestapt waren van een Mini naar een X5, waren de begroetingen beduidend minder enthousiast.
Maar ook met de X5 maakten we de tongen los. Bij de aanleg van het nieuwe zwembad bij onze gites viel er een grote bundel van 3 meter lange betonijzers uit de kraan. Een flink gewicht dat van 20 meter hoogte midden op de X5 terecht kwam. Een doffe dreun en felle vloek was alles wat er over bleef. De banden waren op slag lek, de auto zowat doormidden en Jos met stomheid geslagen. Hier hielp duct tape niet meer.
In een mum van tijd wist iedereen van het noodlot. In een wat aangedikte vorm. Enkel zo’n bundel betonijzer was blijkbaar niet sensationeel genoeg. De kapper wist mij (!) te vertellen dat de gehele kraan op de auto gedonderd was. Ik probeerde nog voorzichtig om wat nuance aan dit verhaal toe te voegen (kun je aan mij wel overlaten) maar nee hoor. De kapper had het van de burgemeester gehoord dus was het echt zo. Bang voor de gevolgen van mijn coupe, heb ik het maar zo gelaten.
Inmiddels zie ik met enige regelmaat afbeeldingen van hele grote SUV’s voorbij komen. Het gevolg van die vermaledijde cookies. Blijkbaar wil Jos een andere auto. Ik zou niet weten waarom. Toegegeven, soms krijgen we een melding dat we met gezwinde spoed naar de garage moeten. Van die meldingen raakt de chef werkplaats totaal niet onder de indruk. Een afspraak over twee maanden is snel genoeg. “Trouwens, onze afdeling verkoop zou dolgraag uw Touring willen verkopen”. Tja, dat zal best, maar die hebben we niet. Ach, het is maar een auto. Voorlopig rijdt hij prima. Er is nog geen deuk of kras te vinden. We hebben nog een heel traject van duct tapes voor de boeg!
