zoveel terug
Gasten vragen vaak of het integreren met ‘die Fransen’ een beetje vlot verloopt. Nu zijn er bijna 68 miljoen Fransen dus verdomd als je er daar niet een paar leukerdjes tussen weet te vinden. En de lat lag niet al te hoog. Zeker in den beginne vonden we elke wijnboer verrukkelijk authentiek en had alles met een glas wijn in de hand, een baguette onder de arm en een baret op het hoofd een onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons. Wij haalden ons hart op bij elk luikje dat al in geen eeuwigheid een kwast was tegengekomen. Vonden dat afgebladerde hout een lust voor het oog. Inmiddels begint het op allerlei plekken vreselijk te jeuken als ik denk aan onze ruim 80 luiken die elke jaar weer strak in de lak moeten worden gezet. Want voor je het weet, slaat het verval in alle hevigheid toe.
Wat waren wij toch vreselijk naïef. Ik hoor het ons nog zeggen: ‘We beginnen een chambres d’hotes, da’s leuk, dan blijven we wat onder de mensen, hebben we wat om handen’. Je kon ons met geen mogelijkheid van die roze wolk afkrijgen. Ruim 14 jaren verder weten we dat die spreekwoordelijke God in Frankrijk verrekte hard moet werken. Terwijl buiten de cigales de stemming erin brengen, de lavendel fleurig staat te bloeien en de druiven zich opmaken voor weer een heerlijk bouquet, breng ik het meeste van mijn tijd door met mijn nieuwe vrienden: Canard, Kärcher en Vinaigre. Met een getraind oog speur ik langs de schappen van de supermarché op zoek naar een ‘prix choc’ aanbieding voor wasmiddel, vuilniszakken en toiletpapier. Van die karakteristieke roze, want ik heb me laten vertellen dat dat bijdraagt aan het vakantiegevoel.
Wij moeten toegeven dat het leven hier fysiek zwaarder is dan we hadden ingeschat. Het is bijna 8 maanden lang, 7 dagen in de week, ‘aan staan’. Bij het komen van de eerste gasten vertrekt meteen je privacy. Dat is ‘part of the job’. Je hoort mij niet klagen hoor. Op een of andere manier vind ik dat ik het recht om te klagen verloren ben op het moment dat ik emigreerde. Want ik heb er immers zelf voor gekozen, nietwaar? Maar geluk ontstaat niet door het ontbreken van problemen, maar komt voort uit de manier waarop je daarmee omgaat. Dat geldt dan vooral voor de huis-, tuin- en keukenprobleempjes. Met het zwaardere werk heb ik gelukkig geen ervaring.
Ik las laatst de tip om een week lang niet te klagen. Gewoon niet, ook niet zuchten, ook niet stilletjes in je hoofd vloeken. Enkel naar de leuke dingen kijken. Moet je eens doen. Valt niet mee, maar je wordt goed in wat je vaak doet. En je leven knapt er enorm van op!
Wij hebben immers erg veel om dankbaar voor te zijn. Het leven is dan fysiek wel zwaarder, maar tegelijkertijd veel leuker dan we dachten. Wij zitten nu nog niet eens op de helft van het seizoen en de mooie momenten zijn al ontelbaar. We zijn blij verrast met een fotoalbum, gemaakt door gasten die hier hun feestweek hebben gehad. Vol vrolijke koppen en lieve woorden. Verwend met persoonlijke cadeaus en heimwee-eten. Verwend vooral ook met de vele prachtige momenten tijdens lange lome lunches op wijndomeinen, table d’hotes avonden aan onze lange tafel en een hoop jolijt bij het zwembad. Wij hebben samen met onze gasten genoten van rondleidingen door Arles, Seguret en Vaison la Romaine en menig tapas en High Wine hapje achter de kiesjes gepropt.
Een hoog gehalte aan lachen-gieren-brullen. Maar ook kwetsbare momenten waar ons een inkijkje wordt gegund in het wel en wee van onze trouwe gasten. Samen mooie herinneringen maken. Daar draait het uiteindelijk toch allemaal om. Het glas wijn in de hand is vaak een toiletborstel, de baguette onder de arm vaak een stapel wasgoed en de baret maakt plaats voor een zeem om mijn hoofd, maar ik zou het voor geen goud willen missen. Je krijgt er zoveel voor terug, zeggen ze toch altijd? En dat klopt!
