YOLO
Done it! Ik bereik a.s. zondag de gedenkwaardige leeftijd van 60 jaren. Vroeger vond ik iemand van 60 jaar een overtijd, afgeschreven gevalletje, maar ik voel me nog wonderwel goed. Toegegeven, de zwaartekracht heeft zijn sporen achtergelaten op bijna alles, behalve mijn haar en tandvlees. Die twee hebben de neiging zich juist op te trekken, maar voor de rest leef ik heerlijk onwetend in mijn eigen wereldje.
Eén waarin ik nog soepel meega met de tijd. Ik ben tenslotte toch leuk bezig op de socials, maak vlotjes een reel en tik me een (on)geluk met de blogs. Dat zag ik de doorsnee 60 jarige vroeger niet zomaar doen. Ik zat dus heerlijk met mijn kop in het zand (dan zie je tenslotte ook de rimpels niet), totdat ik een quiz voorbij zag komen. Over telefoongebruik en wat dat zegt over je leeftijd.
Hoe type je op je mobiel? Met twee duimen of met twee wijsvingers? Nou, eerlijk gezegd met 1 wijsvingertje, want hoe hou je anders je mobiel vast? En nu we toch bezig zijn, echt, hoe doet dat jonge grut dat zo snel met die duimen?
Hoe luister en spreek je op je mobiel? Praat je in dat microfoontje aan de onderkant of heb je het -net als ik- nog traditioneel tegen je oor geplakt? Met het volume op de hoogste stand. Wat is dat toch met die slechte lijnen tegenwoordig?
Hoe behendig manoeuvreer je in het land van de afkortingen op de socials? Laatst ontving ik een TFTF. Dacht dat ik uitgescholden werd, maar bleek bedankt te worden voor het volgen van een pagina op instagram. Ik doe nu een pleidooi om ELI5 te veranderen in ELI60. Zou je hele volksstammen een plezier mee doen!
Voordat je het weet, raak je hier tussen de wijnranken de aansluiting met het moderne leven kwijt. Begin dit jaar vond Jos voor onze oprit een mobiele telefoon uit het jaar nul. Als betrokken burger probeerde Jos de eigenaar te contacten, maar het apparaat was zowaar beveiligd met een code. Dan maar achterlaten bij de burgemeester. Ruim een week later stond een oude wijnboer voor onze deur met enkele flessen van zijn eigen wijn om ons te bedanken voor het vinden van zijn mobiel. Hij had hem nog niet eerder gemist. Voor hem geen FOMO. De burgemeester kent zijn inwoners en had de code gekraakt: 0000. We hadden het kunnen weten!
Het was een telefoon uit de prehistorie, maar wat maakt het uit. Hij deed het nog. En soms hebben die oude dingen juist extra charme. Onlangs hadden we gasten die met hun Harley Davidson uit 1941 de mooiste tochten maken. Een prachtige motor met zijspan. In een hemelse kleur blauw. Met veel liefde, kennis en praktisch vernuft wordt het onderhouden door zijn eigenaar. De motor kwam uit Indonesië en had oorspronkelijk het zijspan aan de andere kant, maar dat vond zijn vrouw niet zo’n goed idee. Bij het inhalen werd zij dan immers als eerste voor de bus gegooid. Tja, daar moest ik ook even over nadenken. Via allerlei sites werden de juiste onderdelen gekocht en inmiddels ziet het er piekfijn uit. Oud, maar hij doet het nog prima.
Op een of andere manier voelde ik me verwant aan die Harley. Ook bij mij is inmiddels wat extra onderhoud nodig. Een likje verf en wat plamuur doet wonderen. Gelukkig heb ik nog geen kurk nodig, want er zijn nog geen lekkages bij mij geconstateerd. Maar ik doe het nog. Sterker nog: ik ben aan het pieken. Ik LMAO en ROFL dat het me een lieve lust is. Want tenslotte geldt nu, vroeger en in de toekomst: YOLO. Geniet ervan lieve mensen, ‘la vie est belle’. Ik ga nu aan de (oude) taart.
