La Vie en Rose

Mag ik je voorstellen aan Pierre. Laten we hem Meffre als achternaam geven. Pierre Meffre dus, dat is zo’n beetje de John Smith van Seguret. Vroeger was hij wijnboer, maar hij geniet nu al geruime tijd van zijn pensioen. Pierre slijt zijn dagen op het terras van het café des sports. Nippend aan een pastis of een rood wijntje. Bij ons – à la campagne- struikel je over de Pierre’s.

Alles is pais en vree. Totdat Pierre in zijn auto stapt en stante pede een gevaar op de weg wordt. À la campagne zijn de afstanden lang. Hellofresh was er al snel uit. Hier valt geen droge baguette te verdienen. Zonder auto ben je niets en kom je nergens. Dus Pierre kan niet anders dan zijn stramme lijf achter het stuur van zijn Renault 4 proppen en op pad gaan naar de supermarché en cave.

Hij moet dat én hij mag het ook. Wij kennen geen verplichte keuring voor mensen boven de 75 jaar. Eenmaal je rijbewijs binnen, blijft dat ook zo. Althans, als je zo’n oude roze papieren versie hebt, niet te veel overtredingen maakt én niet net geëmigreerd bent.

Net na onze verhuizing hadden wij 14 kasten in elkaar gezet. In één dag. Van die Ikea PAX krengen. Ja, die hebben we hier ook. Dwaas van de pluggen en spijkertjes besloten wij onszelf te trakteren op een diner en twee glaasjes wijn. Dat hadden we nou niet moeten doen. Jos werd aangehouden door de politie en die nam meteen zijn Nederlandse rijbewijs in. De agent mompelde iets over stages, laboratoires en puntenverlies. Dat ging in zo’n rap tempo dat wij geen idee hadden wat te doen. Pas na 4 maanden vonden wij de juiste beambte. Inmiddels was Jos zo opgefokt dat die arme dame geen kans maakte. Jos haalde zijn gram en zijn rijbewijs. Sterker nog: onder de grote druk stempelde de dame zo driftig dat Jos nu ook het rijbewijs A heeft. Hij kan motorrijden. Terwijl hij nog nooit op zo’n ding gezeten heeft.

Ook bij mij liep het verkrijgen van een Frans rijbewijs niet vlekkeloos. Ik zag met angst en beven de datum naderen waarop mijn Nederlandse rijbewijs verlengd moest worden en daarmee omgezet naar een Frans exemplaar. Ik had al mijn zaken op orde, maar was niet bedacht op een efficiencyslag van Macron. Die had besloten dat er een kenniscentrum moest komen, waar alle rijbewijszaken gestroomlijnd werden afgehandeld. Dat centrum stond in het noorden van Frankrijk. En ik stond in Avignon. Want dat had de burgemeester me verteld.

Zo belandde ik in een call center traject. Een ware hel. Aan de andere kant van de lijn zaten allesbehalve experts. Met het verplaatsen van medewerkers naar het kenniscentrum waren tegelijkertijd alle openstaande dossiers over de schutting gegooid. De mensen waren bedolven en ten einde raad. Zij konden mij niet zeggen of de papieren in orde waren. Zelfs niet of ze deze hadden ontvangen. Wel dat de achterstand was opgelopen naar 6 maanden. Of ik het dan nog eens wilde proberen? Inmiddels was mijn Nederlandse rijbewijs allang verlopen en was autorijden uit den boze. Ik was al voorzichtig begonnen met de voorbereidingen voor het Franse theorie examen toen er ineens een brief in de bus lag. Met watermerken en al. Hiermee kon ik weer achter het stuur plaatsnemen. Het officiële rijbewijs zou nog wel even op zich laten wachten. Nog geen week later lag het felbegeerde roze kaartje in de bus. Op naam van Indrid Greunsven. OK, Ingrid Greunsven is geen Pierre Meffre, maar om nou een fout te maken met mijn voornaam? Ach, ik doe het er maar mee. Ik wil natuurlijk wel op mijn oude dag zelf naar de cave kunnen rijden.